Werken bij Holland & Barrett Deel 2 - Zuurpruimen

Sinds twee maanden werk ik tijdelijk een paar dagen per week bij Holland & Barrett. Daarnaast werk ik uiteraard ook nog steeds als zelfstandig Therapeut. Een leuke combinatie: mijn eigen werk, plus klanten adviseren in de winkel over gezondheid. De klanten die bij Holland & Barrett (HB) over de vloer komen zijn heel divers en ik maak zoveel grappige, interessante, rare dingen mee, dat het de moeite waard is ze op te schrijven. ​

Jarenlang heb ik bij grote bedrijven gewerkt, meestal bij HR, of een onderdeel daarvan. Iedereen zat in hetzelfde schuitje: hard werken, you make the best of it, en in je vrije tijd doe je de dingen die je leuk vindt, als je daar dan al tijd voor hebt. De een gaat graag naar concerten, de ander is gewoon lekker thuis aan het moederen of vaderen, en weer een ander doet graag aan fotografie, dans etc. etc. Maar bij HB kom je écht van alles tegen: zakenmensen, 'gewone' buurtbewoners, zwervers, jogameisjes, krachtpatsers vers uit de sportschool, juffen, cadeuozoekers en toeristen. Maar een opvallende groep klanten in mijn HB lokatie bestaat uit 'Zuurpruimen': vrouwen van 40+ die je al van mijlenver kunt spotten. Echt, dit zijn de minst leuke klanten, en ik heb het zelfs een keer gepresteerd om naar het magazijn te vluchten zodra er een zuurpruim binnenkwam. Zuurpruimen weten vaak al wat ze willen kopen, dan is er geen vuiltje aan de lucht. Maar als ze advies willen, is het oppassen geblazen. Je kun het al aan de blik in hun ogen zien, of je kunt het 'gewoon aanvoelen' dat ze advies willen. Dan heb je twee opties: het magazijn invluchten en het aan een andere collega overlaten, of keihard de confrontatie aangaan. Je weet al dat ze niet tevreden zullen zijn, welk advies je ze ook gaat geven. Want meestal weten ze al wat ze willen, want ze hebben zich al volledig ingelezen, onderzoeken bestudeerd en experts geraadpleegd. Alleen als je precies dát produkt in huis hebt waarnaar ze op zoek zijn, en als je precies dát bevestigt wat zij al weten of willen horen, kan er een zuinig lachje en bedankje af. 

Maar soms kun je de confrontatie niet uit de weg gaan. Dan sta je al achter de kassa, er staat een rij, en ja, dan kun je niet zomaar weglopen. Er staat een zuurpruim in de rij, en het is haar beurt. De standaard vraag is of ze een Passiekaart heeft, of een Klantenkaart. "Nee" snauwt ze op een toon die zowel kattig, bot als trots klink, bijna hunkerend naar de vervolgvraag, die luidt "Zal ik een kaart voor u aanmaken?" Zee heeft er wel zin in om even lekker te klagen. En ik wil heel graag op heel sarcastische toon zeggen dat het wel duidelijk is dat ze geen kaart wil. Maar, als ik dat doe, weet ik dat ik allerlei argumenten naar mijn hoofd ga krijgen, dat het alleen maar vuile marketing is, dat ze nooit aan dit soort dingen meedoet etc. etc. Ik ben de slechtste niet en doe mijn best om vanuit het diepste van mijn hart toch een gemeende glimlach  te tonen en haar vriendelijk te woord te staan. Belangrijk, het moet écht gemeend zijn, want een zuurpruim prikt zo door een neplach heen. En waarachtig, vaker dan niet, krijg ik een glimlach terug, en wenst ze me, bijna overrompeld, ook een fijne middag toe!